شش دلیلی که باید به مطالعه سیارک‌ها و دنباله‌دارها بپردازیم (قسمت پنجم)!
- سیارک‌ها و دنباله‌دارها به ستاره‌شناسان کمک می‌کنند تا تکامل منظومه شمسی را دنبال کنند.
ناسا گفت:
اکثر مواد تشکیل‌دهنده منظومه شمسی ما، از جمله زمین، الان وجود ندارند تا داستان زندگی‌شان را برای ما بازگو کنند. آنها توسط خورشید جذب شده‌اند یا در خارج از محدوده قدرتمندترین تلسکوپها قرار گرفته‌اند؛ تنها مقدار کمی سیاره تشکیل داد. اما برخی بقایای روزهای اولیه پیدایش جهان وجود دارد که مواد سیاره‌ای با سرنوشت نامشخص در اطراف خورشید می‌چرخیدند.
بین 50 تا 500 میلیون سال پس از تشکیل خورشید، مشتری و زحل، غول‌های عظیم منظومه ما، اشیایی را در اطراف خود مجددا سازماندهی کردند، زیرا گرانش آنها با دنیاهای کوچکتر مانند سیارک‌ها تعامل داشت. اورانوس و نپتون ممکن بود به سمت خورشید نزدیکتر شوند و به سمت مشتری و زحل حرکت کنند. در واقع، زحل ممکن است جلوی مشتری از بلعیدن بعضی از سیارات سنگی، از جمله زمین گرفته باشد، زیرا گرانشش با حرکت بیشتر مشتری به خورشید مقابله کرده است.
فضاپیمای افقهای نو، فضاپیمای جدیدی است که در حال حاضر در مسیر رفتن به سوی جسم دوری ه به نام 2014 MU69 می‌باشد که این ماموریت به نام “Ultima Thule” نامگذاری شده است (یک میلیارد مایل دورتر از فاصله خورشید از پلوتو). MU69 ساکن کمربند کوئیپر، یک منطقه از اجسام غنی از یخ فراتر از مدار نپتون است. اشیایی مانند MU69 ممکن است مواد اولیه و یا بدون تغییر را که در منظومه شمسی قرار دارند، نمایان کنند. در حالی که مدار سیارات در اطراف خورشید، بیضی می‌باشد، مدار MU69 و بسیاری دیگر از اشیاء کمربند کویپر، مدارهای بسیار دایره‌ای شکل دارند، که نشان می‌دهد که آنها از مسیر اصلی خود در 4.5 میلیارد سال گذشته حرکت نکرده‌اند. این اشیاء ممکن است بلوک‌های ساختمانی پلوتو و دیگر دنیاهای یخی مانند آن را نشان دهند. افقهای نو نزدیکترین مسیر را به مقصد MU69 دورترین سیاره در تاریخ، در 1 ژانویه 2019 – پرواز می‌کند.
مفهوم هنری از فضاپیمای افقهای نو ناسا برای مواجهه با 2014 MU69، شیئی از کمربند کوئیپر که در 1 ژانویه 2019 به دور خورشید 1 میلیارد مایلی (1.6 میلیارد کیلومتر) دورتر از پلوتو می‌رسد. تصویر از NASA / JHUAPL / SwRI.
ترجمه: سارا سیدحاتمی
منبع:
https://earthsky.org/space/reasons-to-study-asteroids