از آخرین عکس هابل در سال 2021 لذت ببرید: کهکشانی دوردست و خندان
در سال 2014، اخترشناسان آماتور در نیوزیلند شعله‌ای از نور را مشاهده کردند که از صورت فلکی قنطورس ساطع شده بود،. ناسا بعداً تأیید کرد که این شعله یک انفجار ابرنواختری عظیم از کهکشان دیگری بوده است که در فاصله باورنکردنی 57 میلیون سال نوری از راه شیری ما قرار دارد.
ناسا در فید هابل خود توضیح داد: “اخترشناسان آماتور متعهد اغلب اکتشافات جالبی انجام می‌دهند – به ویژه در مورد پدیده‌های زودگذر نجومی مانند ابرنواخترها و دنباله‌دارها.”
ناسا و ESA اکنون یک عکس شگفت‌انگیز جدید از خانه این انفجار منتشر کرده‌اند که توسط تلسکوپ همیشه وفادار هابل ما گرفته شده است: کهکشان NGC 3568 با گاز مه‌آلود و ستاره‌های درخشانش که در اینجا زیر ستارگان بسیار درخشان و بسیار نزدیکتر از کهکشان خود ما در فضا می‌چرخند.
آیا فقط ما اینطور فکر می‌کنیم یا واقعاً به نظر می‌رسد که از آن سوی فضا به ما لبخند می‌زند؟
کهکشان NGC 3568 (M. Sun/NASA & Hubble/ESA)
رودخانه‌های ستارگان NGC 3568 به شکل مارپیچ میله‌ای با دو بازو در کنار هم می‌چرخند. کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای با دیگر کهکشان‌های مارپیچی در جهان ما متفاوت هستند زیرا بازوهای آنها تا مرکز کهکشان منحنی نمی‌شوند، در عوض به یک خط مستقیم از ستاره ها می‌پیوندند.
در زیر نمونه دیگری از کهکشان میله ای، NGC 1300، همانطور مشاهده می شود که از بالا دیده می‌شود.
کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC 1300 (NASA/ESA/The Hubble Heritage Team)
تصور می‌شود که حدود 60 درصد از کهکشان‌ها کهکشان‌های مارپیچی هستند و به نظر می‌رسد دو سوم آنها میله‌ای باشند.
طبقه‌بندی مورفولوژیکی کهکشان‌ها (Antonio Ciccolella/M. De Leo)
در سال 2008، مطالعه‌ای بر روی بیش از 2000 کهکشان مارپیچی نشان داد که انواع میله‌ای در 7 بیلیون سال پیش در این بخش از کیهان در مقایسه با مقداری که امروزه می‌بینیم، بسیار کمتر دیده شده‌اند. این امر نشان می‌دهد که آنها ممکن است مرحله قدیمی‌تری از چرخه زندگی یک کهکشان باشند – به تدریج شکل می‌گیرند که توده‌هایی از ستاره‌ها کمی از مسیر دایره‌ای خود در اطراف مرکز کهکشان منحرف می‌شوند.
بروس المگرین، ستاره‌شناس IBM در آن زمان توضیح داد: “کشیدگی‌های کوچک در مدار ستارگان رشد می‌کنند و در جای خود قفل می‌شوند و میله‌ای ایجاد می‌کنند.” این میله حتی قوی‌تر می‌شود زیرا تعداد بیشتر و بیشتری از این مدارهای کشیده را در جای خود قفل می‌کند. در نهایت بخش بالایی از ستاره‌های ناحیه داخلی کهکشان به میله می‌پیوندند.»
کهکشان‌های قدیمی‌تر هنوز کهکشان‌های بیضوی هستند که فاقد مناطق تشکیل ستاره‌ای بسیار فعال هستند و مملو از ستاره‌های قرمز مسن هستند.
با پرتاب موفقیت‌آمیز تلسکوپ جیمز وب، امیدواریم منتظر دیدن جزئیات حتی باورنکردنی‌تر از چنین شگفتی‌های دوردست در سال جدید باشیم. قوی‌ترین تلسکوپ ما تاکنون، با قابلیت‌های فروسرخ که می‌تواند به ابرهای گاز و غبار نفوذ کند تا به مهدکودک‌های ستاره‌ای نگاه کند، حتی ممکن است به آشکار کردن چرخه زندگی کامل یک کهکشان کمک کند.
ترجمه: سارا سیدحاتمی
منبع:
Feast Your Eyes on The Last Hubble Pic For 2021 – A Distant, Smirking Galaxy
31 DECEMBER 2021
https://www.sciencealert.com/hubble-dazzles-us-with-another-stunning-galaxy-the-site-of-an-epic-supernova