عکس جیمزوب از یک کهکشان مارپیچی با گذشته‌ای غیرمنتظره خشن!!

تصویر جدید جیمزوب از کهکشان عجیب و غریب NGC 3256، شامل طول‌موج‌های فروسرخ و مادون قرمز نزدیک. (ESA/Webb، NASA & CSA، L. Armus، A. Evans)

کهکشان‌ها در اشکال و اندازه‌های مختلف وجود دارند. ما مارپیچ‌های زیبا و بسیار ساختار یافته‌ای داریم. ما کهکشان‌های بیضوی فازی و عدسی شکل در بین آنها داریم.

در میان همه این تغییرات، کهکشان‌هایی با برخی ویژگی‌های عجیب و غریب هستند که کمی چیز اضافی به آنها می‌دهد و یکی از این کهکشانهای عجیب و غریب موضوع پرتره کهکشانی جدیدی از تلسکوپ فضایی جیمز وب است.

این کهکشان NGC 3256 نام دارد و ممکن است شبیه یک کهکشان مارپیچی نسبتاً استاندارد به نظر برسد. اما NGC 3256 شواهدی از گذشته‌ای خشن را نشان می‌دهد: برخورد و ادغام بین دو کهکشان که غبار و ابرهای بین‌ستاره‌ای آن‌ها را مختل کرد و منجر به انفجار مداوم شکل‌گیری ستاره شد.

تصویر JWST کامل NGC 3256. (ESA/Webb، NASA & CSA، L. Armus، A. Evans)

اگرچه فضای خالی زیادی در آنجا وجود دارد، کهکشانها به آرامی در امتداد رشته‌های نامرئی شبکه کیهانی کشیده می‌شوند، جایی که با هم برخورد کرده و ادغام می‌شوند و کهکشان‌های بزرگتری را تشکیل می‌دهند.

این بخش نسبتاً معمولی از تکامل کهکشانی است و NGC 3256، کهکشانی به اندازه راه شیری در فاصله 120 میلیون سال نوری از ما، تأثیرات خود را به زیبایی نشان می‌دهد.

یکی از این اثرات، دم دراز موادی است که از کهکشان جاری می‌شود که در حین رقص گرانشی آنها در حالی بیرون کشیده می‌شوند که به سمت یکدیگر می‌روند. اثر دیگر سرعت تشکیل ستاره است.

ستاره‌ها در ابرهای پرجرم و متراکم از غبار و گاز متولد می‌شوند. هنگامی که یک توده در این ماده به اندازه کافی متراکم می‌شود، تحت نیروی گرانش فرو می‌ریزد و دانه ستاره‌ای را تشکیل می‌دهد که سپس با تغذیه از ابرهای اطراف آن بزرگ و قوی می‌شود.

در طی یک ادغام کهکشانی، ابرهای مولکولی در دو کهکشان با هم برخورد کرده و با هم ادغام می‌شوند و گاز را فشرده می‌کنند تا توده‌های بسیار بسیار بیشتری نسبت به حالت عادی تولید کنند.

این ابرها با تشکیل ستاره مانند آتش‌بازی می‌درخشند، اما یک نکته وجود دارد. ابرهای اطراف آنها بسیار ضخیم و مات هستند، به این معنی که ما نمی‌توانیم آنها را در طول‌موج های کوتاهتر ببینیم.

اما جیمزوب یک ابزار مادون قرمز است، به این معنی که می‌تواند طول‌موج‌های طولانی‌تری از نور را شناسایی کند که می‌تواند از میان ابرهای غبار عبور کند بدون اینکه مانند نور مرئی پراکنده شود. بنابراین می‌تواند نشانه‌هایی از شکل‌گیری ستاره را ببیند که ابزارهایی مانند هابل نمی‌توانند آن را ببینند.

تصویر هابل از NGC 3256 که در سال 2018 منتشر شد، خطوط تاریک غبار را نشان می‌دهد. (NASA/ESA)

در تصویر جدید جیمزوب، این نشانه‌ها به رنگ قرمز و نارنجی دیده می‌شوند، زیرا غبار نور ستاره‌ها را در مادون قرمز جذب می‌کند. همانطور که می‌بینید، مقدار زیادی از آن وجود دارد که با رشته های تاریک خطوط گرد و غبار همپوشانی دارند که در نمای هابل دیده می‌شود.

این باعث می‌شود NGC 3256 چیزی شود که ما به عنوان یک کهکشان ستاره‌افشان‌ طبقه‌بندی می‌کنیم. دانشمندان تخمین زده‌اند که در سال تقریباً 49 ستاره جدید خورشیدی را تشکیل می‌دهد (در مقایسه با هشت یا کمتر در کهکشان راه شیری).

NGC 3256 هنوز در مرحله ادغام است. دارای دو مرکز کهکشانی است که هر کدام دارای سیاهچاله‌های بسیار پرجرم خود هستند که با فاصله 2770 سال نوری از هم جدا شده‌اند. در نهایت، آنها ادغام می‌شوند و سیاهچاله‌ای بزرگ‌تر را تشکیل می‌دهند، اما احتمالاً چند میلیون سال دیگر فاصله دارد.

در همین حال، در حالی که منتظر آن روز هستیم، ویژگی خاص NGC 3256 آن را به آزمایشگاهی فوق‌العاده برای مطالعه چگونگی تکامل این ادغام‌های عظیم تبدیل می‌کند.

ترجمه: سارا سیدحاتمی

منبع:

JWST Photographs a Fiery Spiral Galaxy With an Unexpectedly Violent Past

By MICHELLE STARR 09 July 2023

https://www.sciencealert.com/jwst-photographs-a-fiery-spiral-galaxy-with-an-unexpectedly-violent-past