ستارهای متولد شد!!
زمان: 0 تا 100،000 سال
در این ویدیو جدید از ناسا 2 دقیقه طول میکشد تا در مورد زندگی و مرگ یک سیستم سیارهای اطلاعاتی بدست آورید.
چگونه ستاره و سیاره تشکیل میشود؟
در طول یک زندگی ستاره چه اتفاقی میافتد و چه سرنوشتی برای سیارات اتفاق میافتد زمانی که آن را میمیرند؟
همه اینها با ابرهای سرد که حتی تصورش را هم نمیکنید، آغاز میشود. این ابر حاوی بذرهای دنیای جدید است – ستارهها و سیارات در حال تولد.
مولکولهای هیدروژن و گاز هلیوم، که معمولا با سرعت زیاد حرکت میکنند، به دلیل گرانش، سرعتشان کم و کمتر میشود و به هم میچسبند. دانههای کوچک سیلیکات، آهن و مواد غنی از کربن – که به سادگی به عنوان “گرد و غبار” طبقه بندی شده است – انرژی گاز به فضا ارسال میشود، و ابر حتی سردتر میشود. دانههای گرد و غبار مارپیچی به گرداب هنگام تخلیه آب از سینک شبیه میباشد.
همانطور که این ابر در حال تثبیت و ضخیم شدن است، یک توپ روشن و گرم در مرکز ایجاد میشود، زیرا بیشتر گاز و گرد و غبار را به سمت خود میکشد. جاذبه در حال مبارزه با فشار میدانهای گاز و مغناطیس است و در این بین گرانش برنده است.
در حالی که ستاره نوزاد شکل میگیرد، ماده را به درون خودش میکشد، ساختاری مشابه پنکیک دارد که به صورت یک دیسک شود.
چرا این اتفاق میافتد؟ گرانش میلیاردها ستاره کهکشان ممکن است گاز را سرعت بخشیده و شوکی به آن وارد کرده باشند. یا شاید دو ابر به یکدیگر متصل شوند. اما گاهی اوقات انفجار فاجعه بار یک ستاره عظیم، بادهای قوی از مواد را به یک ابر خورشید تبدیل میکند – مرگ ناشی از تولد تازه است.
سوال: چگونه میدانیم که چه نوع ستارهای شکل خواهد گرفت؟
جواب: این بستگی به مواد موجود دارد.
به طرز وحشیانه ای، در کهکشان ما و احتمالا بیشتر کهکشانهای دیگر، احتمالا نوع ستارهای که شکل میگیرد تقریبا برای حفظ خود بسیار کوچک است. کوتولههای سرخ، که میتواند بین یک سیزدهم تا یک و نیم برابر جرم خورشید داشته باشند، سه چهارم ستارگان در مسیر راه شیری را نشان میدهد. هر کهکشان کوچکتری از این مقدار، هیدروژن در هسته آن همجوشی نمیکند – فرایند غالبی که اکثر ستارگان با آن انرژی میگیرند. ستارههای کوتولهی سرخ به آرامی میسوزند که باعث میشود طول عمرشان طولانیتر از جهان باشد.
ستارگان خورشید مانند نادر هستند، گرچه هنوز هم 8 درصد از کهکشان را تشکیل میدهند. نادرترین ستارگان عظیمی هستند که میتوانند تا 150 برابر خورشید جرم داشته و تنها چند میلیون سال زندگی کنند. “این ستارهها بسیار بزرگ، بسیار درخشان و کوتاه عمر هستند، ستارهشناسان در این ستارهها را در پرتاب مواد خود مشاهده میکنند، در حالیکه ستارگان با جرم کمتر از آنها هنوز در حال شکلگیری هستند.”
ستاره جوان به نام “پروتواستار” نامیده میشود تا بتواند خود واکنشهای هیدروژن را انجام دهد و دمای بالا برای این انتقال حیاتی است. از آنجا که ماده سریعتر و سریعتر جذب میشود و توپ گاز مرکزی کوچکتر و فشرده میشود، جنگ بین گرانش و فشارهای دیگر، ستاره نوزاد را گرم میکند. حتی صدها هزار درجه،کافی نیست. ستاره باید به طور خود به خود اتمهای هیدروژن را برای تشکیل هلیم، آزاد کند و مقدار زیادی انرژی تولید کند. این انرژی ثبات هسته ستاره است. این فرآیند میتواند حدود 40 میلیون سال طول بکشد.
ستاره “باران”
همان فرایند ممکن است در دهها، صدها یا حتی هزاران مکان در یک ابر مولکولی اتفاق بیفتد و تبدیل به یک مهد کودک ستارهای پر زرق و برق شود.
اریک ماماجک، دانشمند معاون برنامه اکتشافات سیارات فراخورشیدی ناسا، گفت: “این عمل مانند عملکرد باران در یک ابر بر روی زمین است.” “اگر ترکیبی از شرایط فیزیکی برای ایجاد بارش باران داشته باشید، شانس این را دارید که شما در کنار قطعات گازی قرار بگیرید که شرایط مناسب را برای تولید مقدار زیادی باران تولید کردهاند.”
به این ترتیب ابرهای مولکولی مانند ابرهای زمین هستند و قطرات باران مانند ستارگان هستند. گاز از این ابرها میتواند سقوط کند و قطعه قطعه شود، تشکیل دستههای بزرگ ستارههای کودک بدهد. بنابراین ستارهها در گروههای بزرگ شکل میگیرند.
ترجمه: سارا سیدحاتمی
منبع:
https://exoplanets.nasa.gov/life-and-death/chapter-1/