ASIM شراره‌های تپنده عظیمی را از مغناطیس برون‌کهکشانی تشخیص می‌دهد!!

شراره‌های غول پیکر پرتو گاما، با نام GRB 2001415، توسط یک مغناطیس قدرتمند در NGC 253، یک کهکشان ستاره‌ساز فعال که تقریباً 11 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد، در صورت فلکی سنگتر‌اش ساطع شد.

برداشت یک هنرمند از یک شعله مغناطیسی غول پیکر. اعتبار تصویر: Universitat de València.

دکتر آلبرتو کاسترو-تیرادو، متخصص فیزیک، می‌گوید: «مگنتار‌ها ستاره‌های نوترونی قوی مغناطیسی و ایزوله با میدان‌های مغناطیسی تا حدود 1015 گاوس، درخشندگی تقریباً 1031-1036 انرژی در ثانیه و دوره‌های چرخش حدود 0.3 تا 12 ثانیه هستند.

شراره‌های غول پیکر بسیار پرانرژی از مگنتارهای کهکشانی در پرتوهای ایکس سخت و پرتوهای گامای نرم و تنها یکی از آنها از خارج از کهکشان راه شیری شناسایی شده است.

در طول چنین شرار‌ه‌های غول پیکر، نوسانات شبه تناوبی با فرکانسهای پایین و بالا مشاهده شده است.

اخترفیزیکدانان با استفاده از مانیتور تعاملات جو-فضا (ASIM) در ایستگاه فضایی بین‌المللی، دو تپش شبه تناوبی را در اوج اصلی رویداد GRB 2001415 شناسایی کردند.

در طول مدت زمان تقریبی 160 میلی ثانیه شعله، حدود 1046 انرژی معادل انرژی آزاد شد، تقریباً انرژی که خورشید در حدود 100000 سال تابش می کند.

دکتر کاسترو می‌گوید: «حتی در حالت غیرفعال، مگنتارها می‌توانند صد هزار بار درخشان‌تر از خورشید ما باشند، اما در مورد GRB 2001415، انرژی آزاد شده معادل انرژی است که خورشید ما در 100000 سال تابش می‌کند».

پروفسور ویکتور رگلرو، اخترفیزیکدان دانشگاه والنسیا، گفت: انفجار مگنتار که تقریباً یک دهم ثانیه به طول انجامید، در 15 آوریل 2020 کشف شد.

از آن زمان، ما کار تجزیه و تحلیل داده‌های بسیار شدیدی را توسعه داده‌ایم، زیرا این یک ستاره نوترونی گاوس 1016 بود و در کهکشان دیگری قرار داشت. یک هیولای کیهانی واقعی!»

به گفته این تیم، فوران‌های مگنتارها ممکن است به دلیل بی‌ثباتی در مگنتوسفر یا نوعی «زلزله» ایجاد شده در پوسته آن‌ها، لایه‌ای سفت و انعطاف‌پذیر با ضخامت حدود یک کیلومتر باشد.

دکتر کاسترو-تیرادو گفت: “صرف نظر از محرک، نوعی امواج در مغناطیس کره ستاره ایجاد می‌شود – امواج آلفون – که در خورشید به خوبی شناخته شده‌اند و با یکدیگر تعامل دارند و انرژی را از بین می‌برند.”

نویسندگان می‌گویند: «نوسان‌های شناسایی‌شده GRB 2001415 با تابش ناشی از برهم‌کنش بین امواج آلفون، که انرژی آن به‌سرعت توسط پوسته جذب می‌شود، سازگار است.

بنابراین، در چند میلی‌ثانیه فرآیند اتصال مجدد مغناطیسی به پایان می‌رسد و بنابراین پالس‌های شناسایی شده در این رویداد نیز به پایان می‌رسد که 3.5 میلی‌ثانیه پس از انفجار اصلی ناپدید شدند.

“تحلیل این پدیده این امکان را فراهم کرده است که تخمین بزنیم که حجم فوران مشابه یا حتی بیشتر از خود ستاره نوترونی بوده است.”

پروفسور رگلرو گفت: اگرچه این فوران‌ها قبلاً در دو تا از سی مگنتار شناخته شده در کهکشان ما و در برخی کهکشان‌های نزدیک دیگر شناسایی شده بودند، GRB 2001415 دورترین فوران مغناطیسی است که تا به امروز ثبت شده است که در گروه کهکشان‌های سنگتراش در حدود 11 میلیون سال نوری قرار دارد.

ترجمه: سارا سیدحاتمی

منبع:

ASIM Detects Huge Pulsating Flare from Extragalactic Magnetar

Dec 27, 2021 by Enrico de Lazaro

http://www.sci-news.com/astronomy/extragalactic-magnetar-flare-10408.html