بچه های کنجکاو: چگونه تمساحها از دست سیارکی که دایناسورها را کشت، جان سالم به در بردند؟
سلام ایمون! این یک سوال عالی است و بسیاری از دانشمندان آن را پرسیده‌اند.
دو دلیل اصلی وجود دارد. اولاً، کروکودیلها می توانند برای مدت بسیار طولانی بدون غذا زندگی کنند. دوم، آنها در مکانهایی زندگی می‌کردند که کمترین آسیب را در هنگام برخورد سیارک به زمین داشتند.
یک تمساح آب شور زخمی شده در نبرد که در نزدیکی رودخانه‌ای در شمال کوئینزلند آرام گرفته است. مایکل لی
وقتی سیارک به زمین برخورد کرد
حدود 66 میلیون سال پیش، دایناسورها بر زمین حکومت می‌کردند. اما پس از آن یک سیارک عظیم با بیش از 9 کیلومتر عرض به دریای کم عمق نزدیک مکزیک کنونی برخورد کرد.
انفجار ناشی از آن به قدری عظیم بود که منجر به زلزله‌های جهانی، امواج جزر و مدی، آتش‌سوزی و حتی باران‌های سمی شد.
همچنین، سیارک به یکی از بدترین مکانهای ممکن برخورد کرد، جایی که سنگها به راحتی می‌توانستند «منفجر شوند» (یا بخار شوند). این امر باعث پرتاب مقادیر انبوه غبار به آسمان شد، نور خورشید برای ماه‌ها به زمین نرسید و زمین وارد یک زمستان طولانی، تاریک و یخبندان کرد.
بدون نور خورشید، گیاهان سبز از بین رفتند و به دنبال آن حیوانات گیاه‌خواری که آنها را می‌خوردند تا زنده بمانند و گوشتخوارانی که گیاهخواران را می‌خوردند.
دانشمندان بر این باورند که سه چهارم انواع (گونه‌های) حیوانات روی زمین از جمله بیشتر دایناسورها از بین رفته‌اند؛ اما برخی به دلایل مختلفی توانستند زنده بمانند.
یک گروه مهم از دایناسورها با کمک توانایی خود در پرواز و یافتن غذا در مکانهای دور، دریانوردی کردند. پرهایشان آنها را از سرما محافظت می‌کرد و منقارشان به آنها اجازه می‌‌داد دانه‌های دفن شده‌ای را بخورند که در نزدیکی گیاهان مرده یافت می شد.
به طرز شگفت انگیزی، این بازماندگان دایناسوری هنوز هم با ما هستند. ما به آنها می‌گوییم پرنده!
کروکودیلها کلیدهایی برای بقا داشتند
کروکودیلها گروه دیگری بودند که از این سیارک جان سالم به در بردند. بدیهی است که آنها نه می‌توانند پرواز کنند، نه پر دارند و نه دانه می‌خورند! اما آنها رازهای دیگری برای موفقیت داشتند.
اولا، بدن تمساح انرژی بسیار کمی مصرف می‌کند. آنها زیاد دراز می‌کشند، به آرامی نفس می‌کشند و حتی ضربان قلب بسیار آهسته‌ای دارند. به این ترتیب آنها می‌توانند بیش از یک ساعت نفس خود را زیر آب حبس کنند.
همچنین آنها می‌توانند ماه‌ها و گاهی بیش از یک سال بدون غذا زنده بمانند که این امر برای زمانی که یافتن غذا (مانند سایر حیوانات) پس از برخورد سیارک سخت می شد، بسیار مفید بود.
از سوی دیگر دایناسورهایی که به طور کلی فعالتر بودند، به این معنی که آنها به انرژی بیشتری نیاز داشتند – به خصوص گوشت خوارانی مانند ولوسیراپتور، بدون داشتن غذا، به سرعت می‌مردند.
دایناسورهایی مانند ولوسیراپتور پس از برخورد سیارک برای زنده ماندن بدون غذای زیاد تلاش می‌کردند.
کروکودیل ها همچنین در مکانهایی زندگی می‌کردند که از دست دادن گیاهان سبز تفاوت زیادی برای آنها ایجاد نمی کرد. به یک جنگل یا یک علفزار فکر کنید (که دایناسورهای زیادی در آن زندگی می کردند): اگر گیاهان آنجا بمیرند، تمام حیواناتی که به آنها نیاز دارند نیز می‌میرند، از جمله گوشتخوارانی که بدون غذا باقی می‌مانند.
اما بازماندگان کروکودیل بیشتر در مکانهایی مانند رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و سواحل زندگی می‌کردند. حیواناتی که در این مکان‌ها زندگی می‌کنند چندان به گیاهان سبز نیاز ندارند.
بنابراین برخلاف دایناسورهایی که در خشکی زندگی می‌کنند، تمساحها در رودخانه به محض مرگ گیاهان سبز از گرسنگی نمی‌میرند.
اجداد پستانداران ما نیز زنده ماندند
دلیل مشابهی به توضیح این امر کمک می‌کند که چرا اجداد انسانها نیز از برخورد سیارک جان سالم به در برده‌اند. اینها پستانداران کوچکی بودند که در اواخر عصر دایناسورها زندگی می‌کردند، که در نهایت باعث پیدایش انواع مختلف پستانداران امروزی (از جمله انسان) شد.
آنها عمدتاً چیزهایی شبیه موش‌های صحرایی کوچک بودند که در بستر برگهای مرده روی زمین می‌دویدند و حشرات و کرم‌ها را می‌خوردند. این موجودات کوچک نه به گیاهان سبز زنده، بلکه به برگهای مرده و پوست درختان که از درختان می‌افتند تکیه می‌کنند.
مترجم : مرتضی نادری فرد
منبع:
Curious Kids: how did crocodiles survive the asteroid that killed the dinosaurs?
https://theconversation.com/curious-kids-how-did-crocodiles-survive-the-asteroid-that-killed-the-dinosaurs-172390