6 دلیلی که باید به مطالعه سیارکها و دنباله‌دارها بپردازیم (قسمت دوم)!
- بعضی از سیارکها یا دنباله‌دارها ممکن است خطراتی برای زمین داشته باشند.
هنگام صحبت از سیارک‌های خطرناک، ناسا به طور خاص اسم سیارک Bennu را ذکر کرد. این سیارک یکی از سیارک‌های بالقوه خطرناک برای زمین در حال حاضر شناخته شده است، حتی اگر احتمال برخورد آن با زمین نسبتا کم باشد. ناسا گفت:
… دانشمندان تخمین می‌زنند که بونو در قرن 22 امكان دارد به نزدیکی سیاره ما برسد. در حال حاضر دانشمندان می‌توانند مسیر دقیق Bennu را دقیقا در سال 2135 پیش‌بینی کنند، زمانی که سیارک به یکی از نزدیکترین مسیرهای خود به زمین می‌رسد. مشاهدات نزدیک توسط OSIRIS-REx یک روش حتی دقیق‌تر را در مورد سفر بنو برملا می‌کند و به دانشمندان کمک می‌کند تا از سیاره ما در برابر سیارک‌های خطرناک محافظت کنند تا بتوانند بهتر بدانند که چه چیزی جلوی تراژدی برخورد را بگیرد.
این انیمیشن فضاپیمای تست هدایت دوگانه سیارک (DART) عنصر کوچکتر (سمت چپ) سیارک دینامیک Didymos را هدف قرار داده و به اثبات می‌رساند که چگونه یک اثر سینتیکی می‌تواند به عنوان یک بخش از برنامه دفاع سیاره‌ای، سیارک را هدایت کند.
ناسا به تازگی از پروژه ای به نام دارت (DART) رونمایی کرده که می تواند سیارک ها را از مسیر خود منحرف سازد.
دارت به معنای «آزمون هدایت دوگانه سیارک» است. در این پروژه، ابتدا سیارک هایی که در مسیر برخورد به زمین قرار دارند، شناسایی شده و سپس از روش «برخورد حرکتی» برای انحراف این جرم آسمانی از مسیرش استفاده می شود. در واقع ناسا یک فضاپیمای خاص را به سمت این سیارک می فرستد تا با سرعت و زاویه خاص به آن برخورد کرده و مسیر جابجایی اش را تغییر دهد.
یکی دیگر از ماموریت‌های آینده که یک روش برای دفاع از این سیاره را از خطرات فاجعه بار طبیعی تست می‌کند، مأموریت تست هدایت دوگانه سیارک (DART) ناسا است که تلاش می‌کند حرکت سیارک کوچک با برخورد با آن را به طرق دقیق تغییر دهد.
هدفDART ، Didymos یک سیارک دوتایی تشکیل شده از دو جرم در حال چرخش به دور یکدیگر است. بدنه بزرگتر حدود نیم مایلی (800 متر) وسعت دارد، با یک قطعه کوچکتر که کمتر از یک دهم مایل (150 متر) وسعت دارد. یک سیارک با این اندازه می‌تواند خطر جدی برای زمین باشد و آسیب زیادی به آن برساند.
DART به طور عمدی خود را به طرف ماهک (moonlet یا قمر کوچک) پرتاب خواهد کرد تا در سرعت مدار شیء کوچک تغییر ایجاد کند. سپس تلسکوپ‌های روی زمین این تغییر در سرعت را با مشاهده دوره جدیدی که طول می‌کشد تا ماه برای رسیدن به مدار اطراف بدنه اصلی طی کند، مقایسه می‌کنند. انتظار می‌رود که تغییر کمتر از یک درصد باشد. اما حتی این تغییر کوچک می‌تواند به اندازه کافی برای پیش بینی ضربه برخوردی با زمین در برخی از سناریوهای آینده مفید باشد. این فضاپیما که توسط آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز ساخته شده است، در تابستان و تابستان سال 2021 پرتاب می‌شود.
Didymos و Bennu تنها دو عدد از نزدیک به 19000 سیارک نزدیک به زمین هستند. بیش از 8300 سیارک نزدیک به زمین شناخته شده‌اند که به اندازه ماهک Didymos و بزرگتر از آن هستند، اما دانشمندان براین باورند که حدود 25000 سیارک در محدوده این اندازه در فضای نزدیک به زمین وجود دارد.
مفهوم هنری فضاپیمای مادون قرمز Surface Explorer یا میدان WISE، در مدار خودش در اطراف زمین را نشان می‌دهد. ماموریت NEOWISE سیارکها را یافته و مشخص می‌کند. تصویر از NASA / JPL-Caltech.
تلسکوپ فضایی در حال حاضر این اشیاء نزدیک به زمین را شناسایی می‌کنند و به دانشمندان اجازه می‌دهد خطرات بالقوه آنها را درک کنند. این تلسکوپ به نام NEOWISE نامیده می‌شود و امی منیزر محقق اصلی آن است. او گفت:
برای اکثر سیارکها، جز مدار آنها آگاهی خاصی نداریم. با NEOWISE، ما می‌توانیم گرمای اشیاء را برای ارزیابی بهتر اندازه‌های خود استفاده کنیم چون مقدار انرژی به شدت به اندازه جسم بستگی دارد.
اما سیارکها و دنباله‌دارها – حتی آنهایی که در فضا نزدیک به زمین بودند – همیشه به عنوان اجسام خطرناکی برای دنیای ما نبودند. در حقیقت …
ادامه دارد
ترجمه سارا سیدحاتمی
منبع: https://earthsky.org/space/reasons-to-study-asteroids