Voyager 2 ممکن است به زودی منظومه شمسی را ترک کند!!

ناسا می‌گوید Voyager 2 ممکن است به زودی منظومه شمسی را ترک کند

این نمودار ناسا موقعیت‌های فرض شده Voyagers 1 و 2 را در منظومه شمسی تا اکتبر 2018 نشان می‌دهد. Voyager 1 در سال 2012 به فضای بین‌ستاره ای رسیده است. Voyager 2 ممکن است به زودی این نقطه عطف را تجربه کند.
اعتبار: NASA / JPL-Caltech

آیا می خواهید دور شوید؟ میخواهید دور، دور شوید؟ Voyager 2 شما را به دورها خواهد برد: طبق اعلامیه ناسا که امروز منتشر شد (5 اکتبر)، فضاپیمایی که در سال 1977 پرتاب شد، نزدیک به لبه منظومه شمسی رسیده است.

در اواخر ماه اوت تعداد کمی از پرتوهای کیهانی که به فضاپیمای برخورد کردند. این به خوبی با آنچه Voyager 1 شروع به تجربه آنن در حدود سه ماه قبل از خروجش در سال 2012 کرد مطابقت دارد، اما دانشمندان نمی‌توانند از نقطه عطف تا زمانی که از آن بگذرد مطمئن شوند.

Ed Stone، یک فیزیکدان Caltech، در این بیانیه گفته است: “ما شاهد تغییر در محیط اطراف Voyager 2 هستیم، در این مورد تردیدی وجود ندارد.” “ما در ماههای آینده اطلاعات خیلی زیادی خواهیم گرفت، اما هنوز هم نمی‌دانیم که ما به هلیوپوز رسیده‌ایم.  این تنها چیزی است که من می‌توانم با اطمینان بگویم.”   “ابزار زیرسیستم پرتو کیهانی”(Cosmic Ray Subsystem instrument) کاوشگر وویجر۲ در اواخر ماه اوت، نشان می‌دهد که میزان پرتو کیهانی که خارج از منظومه شمسی تولید می‌شوند در مقایسه با اوایل ماه اوت، پنج درصد افزایش یافته است. “ابزار ذرات باردار با انرژی کم”(Low-Energy Charged Particle instrument) این کاوشگر نیز افزایش میزان پرتوهای کیهانی را شناسایی کرده است.

تیم Voyager 2 می داند که این فضاپیما در حال حاضر نزدیک به 11 میلیارد مایلی (17.7 میلیارد کیلومتر) از زمین است. اما پیش بینی می شود خروج واقعی فضاپیما از منظومه شمسی با عبور از آنچه دانشمندان هلیوپوز (منطقه تحت جاذبه خورشید یا مرز بیرونی هلیوسفر) نامیده اند، دشوار باشد. هلیوسفر یا هورسپهر پهنه‌ای است حباب مانند که بادهای خورشیدی را دربرگرفته است. هورسپهر دربرگیرنده همه منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشیدی است که کیلومترها دورتر از مدار پلوتو را در بر می‌گیرد.

هلیوپوز در اطراف منظومه شمسی ما شکل گرفته از باد خورشید است، پر از ذرات باردار است که دائما از خورشید ما جریان دارد. انرژی خورشیدی که در طول دوره  11 ساله خورشید فرو می رود و جریان دارد، یعنی حباب منظومه شمسی ما خود را گسترش می دهد.

تا زمانی که Voyager 2 از هلیوپوز عبور نکند، هیچ راهی برای اطمینان از اینکه دقیقا جایی که قرار دارد در ارتباط با هلیوپوز نیست، وجود ندارد.

هر زمان که از منظومه شمسی به طور موفقیت آمیزی خارج شود، Voyager 2 فقط دومین شیء ساخته شده انسان است که این کار را انجام می دهد.

دانشمندان تخمین می‌زنند که نزدیک‌ترین فاصله مرز خورشیدی (هلیوپوز) تا خورشید (فضای تحت تأثیر خورشید و فضای بین ستاره‌ای) در حدود ۱۵ میلیارد کیلومتر باشد.

با در نظرگرفتن اینکه فضای بین ستاره ای تقریباً عاری از هر گونه گاز هست و خلا محسوب می‌شود بنابراین سفینه‌هایی مثل وویجر ۱ و ۲ (پرتاب در ۱۹۷۷) و افقهای نو (پرتاب در ۲۰۰۶) که با سرعت مناسب و کافی برای فرار از گرانش زمین به وسیله موشک پرتاب شده‌اند در صورتی که به دام گرانش ستاره یا سیاره یا جرم آسمانی نیفتند بدون اینکه ماده ای جلوی آنها مقاومت کند به مسیر خود در فضای بیکران ادامه خواهند داد؛ و تصور اینکه این سفینه‌ها دارای موتور پیشران هستند نادرست است. چون در فضای بین ستاره ای ماده ای وجود ندارد که موتور نسبت به آن نیروی پیشران ایجاد کند.

منبع: https://www.space.com/42040-voyager-2-approaching-solar-system-edge.html