شعله‌های شکارچی و پایان یک ستاره ابرغول

The Flame Nebula, captured in radio waves in this image, is the large feature on the left half of the central, yellow rectangle. The smaller feature on the right is the reflection nebula NGC 2023. To the top right of NGC 2023, the iconic Horsehead Nebula seems to emerge heroically from the “flames”. The three objects are part of the Orion’s cloud, a giant gas structure located between 1300 and 1600 light-years away. The different colours indicate the velocity of the gas. The Flame Nebula and its surroundings are moving away from us, with the red clouds in the background receding faster than the yellow ones in the foreground. The image in the rectangle is based on observations conducted with the SuperCam instrument on the ESO-operated Atacama Pathfinder Experiment (APEX) on Chile’s Chajnantor Plateau. The background image was created from photographs in optical light forming part of the Digitized Sky Survey 2.

این تصویر نمای رادیویی سحابی شعله (سمت چپ) و سحابی بازتابی NGC 2023 (راست) را نشان می‌دهد. در سمت راست بالای NGC 2023، به نظر می‌رسد سحابی سر اسب از “شعله‌های آتش” بیرون آمده است. این سه سحابی بخشی از گروهی از ساختارهای ستاره‌ساز هستند که بین 1300 تا 1600 سال نوری از ما فاصله دارند. رنگ‌های مختلف نشان‌دهنده سرعت گاز است: در حالی که ساختارها همه از ما دور می‌شوند، ابرهای قرمز در پس‌زمینه سریع‌تر از ابرهای زرد در پیش‌زمینه عقب می‌روند. (تصویر پس زمینه براساس تصاویر حاصل از بررسی دیجیتالی آسمان 2 است.)

ESO / Th. Stanke & ESO / Digitized Sky Survey 2. Acknowledgement: Davide De Martin

 

آزمایش رهیاب آتاکاما (APEX)، واقع در فلات چاجنانتور در صحرای آتاکامای شیلی، سحابی شعله در جبار را در طول موج‌های رادیویی ثبت کرد.

 

این سحابی یکی از ده‌ها منطقه ستاره‌زایی است که به عنوان بخشی از بررسی APEX Large CO Heterodyne Orion Legacy Survey (ALCOHOLS)تصویربرداری شده است. این بررسی گاز مونوکسیدکربن را به عنوان ردیاب‌گاز ستاره‌ساز در کهکشان ترسیم می‌کند. در حالی که ابرهای هیدروژن مولکولی که در نهایت ممکن است به ستاره‌ها تبدیل شوند، به سختی دیده می‌شوند، مقادیر کمی از مونوکسید کربن مخلوط در طول‌موج‌های رادیویی می‌درخشند و رشته‌ها و توده‌های متراکم‌تر را برجسته می‌کنند.

 

اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ پن‌استارز در هالیکالا و رصدخانه دبلیو ام کِک در ماونا کیا، هر دو در هاوایی، نه تنها ستاره‌ای را که در حال تبدیل شدن به ابرنواختر در رویدادی به نام SN 2020tlf است، بلکه مرگ و میرهایی را که نشان دهنده این رویداد بود، شکار کردند.

 

تقریباً چهار ماه قبل از ابرنواختر، در تابستان 2020، وین جاکوبسون-گالان (دانشگاه کالیفرنیا، برکلی) و همکارانش متوجه یک ابرغول قرمز روشن غیرمنتظره شدند. ستاره به احتمال زیاد لایه‌های بیرونی خود را برای آماده شدن برای تبدیل به ابرنواختر به بیرون پرتاب می‌کرد. در آن پاییز، ستاره تبدیل به ابرنواختر شد و اخترشناسان در حال تماشای آن بودند. با اندازه‌گیری طیف انفجار، آن‌ها نشانه‌ای از انفجار امواج شوک به مواد متراکم در اطراف ستاره منفجر شده را تأیید کردند.

 

ترجمه: سارا سیدحاتمی

منبع:

THE FLAMES OF ORION AND A SUPERGIANT STAR’S END

BY: MONICA YOUNG JANUARY 10, 2022

https://skyandtelescope.org/astronomy-news/supernova-flame-nebula/

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *