ستاره شناس آماتور قمرهای “گمشده” مشتری را پیدا کرد!!

یک منجم آماتور چهار قمر از پنج قمر “گمشده” مشتری را پیدا کرده است.

 

 یک منجم آماتور چهار قمر از پنج قمر “گمشده”مشتری  را با استفاده از تصاویر بایگانی شده که در دسترس عموم بود، پیدا کرد. این کشف امکان محاسبه مجدد مدار آنها را فراهم می‌کند و تنها یکی از 79 قمر شناخته شده مشتری همچنان مفقود است.

 

قمرهای گمشده قبلی در میان گروهی از 23 قمر کوچک (1 تا 4 کیلومتری) مشتری قرار دارند که اسکات شپارد (موسسه علوم کارنگی) و همکارانش در سال 2003 گزارش دادند. بسیاری از اینها بعداً گم شدند، هرچند بعداً برخی از آنها بازیابی شدند. از اواخر ماه نوامبر ، پنج قمر “گمشده” باقی مانده است. آنها آنقدر ضعیف هستند که تلسکوپهای بزرگ هر سال فقط زمانی که مشتری به زمین نزدیکتر است فقط حدود یک ماه می‌توانند آنها را ببینند. مشاهدات اولیه محدود بود و مدارهای اولیه آنها نیز نامشخص بود و همه اینها باعث گم آنها می‌شد.

 

این نمودار مدارهای اولیه محاسبه شده برای قمرهای “گمشده” مشتری را در مقایسه با قمرهای تازه محاسبه شده براساس خطوط داده طولانی‌تر نشان می‌دهد. در حالی که اختلاف در مدارها محاسبه شده، اما در مورد بازیابی ماه‌ها بسیار مهم است.

Kenneth

 

در شکار قمرهای گمشده

منجم آماتور که نام خود را کنت نامید، گزارشی مبنی بر کشف دو قمر مشتری تهیه کرد که قبلاً گم شده بود (S / 2003 J 16 در MPEC 2020 V10 و S / 2003 J 9 در MPEC 2020 V19). این گزارشها توسط ستاره‌شناسان حرفه‌ای ارائه شده است که ماهها تصاویر مربوط به 2010 تا 2018 را بررسی کرده‌اند. ،

 

برای شروع تلاش خود برای یافتن قمرهای گمشده دیگر ، کنت به مرکز داده‌های نجوم جستجوی تصویر منظومه شمسی (SSOIS) در كانادا متوسل شد، جایی كه وی بهترین تصاویر از قمرهای كوچك مشتری را از تلسکوپ 3.6 متر کانادا-فرانسه-هاوایی بدست آورد. تلسکوپ قبلاً آنها را کشف کرده بود.

 

وی گفت: “من به سادگی نام یک شی را جستجو می‌کنم و صفحه به طور خودکار لیستی از تمام تصاویر خام را که قرار است شامل آن شی باشند، به نمایش میگذارد.” او اندکی پیش از اولین تصاویر به کار رفته در اکتشافات، شروع به جستجوی قمرهای گمشده در تصاویری کرد که منطقه‌ای را که باید در آن قرار داشته باشند (با توجه به مدار آنها) پوشش می‌داد. وی از این داده‌ها برای افزایش مدار قمرها در بازه‌های زمانی طولانی‌تر استفاده کرد. با داده‌های مداری بیشتر، او سپس می‌تواند تصاویر اضافی را دریافت کند و ….

 

با بررسی هر تصویر خام در حدود 300 مگابایت، وی می‌گوید: “بیشتر وقت صرف شده در هنگام شکار قمر فقط پایان انتظاری بود که تا بارگیری پرونده‌ها رخ می‌داد.” اما این فقط اولین قدم بود.

 

برای کمک در تطبیق مختصات ستاره‌های مرجع، تصاویر پی در پی را با استفاده از سیستم مختصات جهانی به صف کرد. سپس او تا چند دقیقه با زل زدن به تصاویر، به دنبال اشیایی بود که از یک قاب به قاب دیگر در حال حرکت بودند. اطلس آسمان Aladin به او کمک کرد تا موقعیت و حرکت اشیا را اندازه‌گیری کند، سپس از نرم‌افزار Find_Orb برای محاسبه مدار آنها در اطراف مشتری استفاده کرد:

https://www.projectpluto.com/find_orb.htm

 

سم دین، ​​ستاره‌شناس آماتور دیگر که به وی در بهبود کار کمک کرده است، می‌گوید شاهکار او تا سالهای اخیر امکان‌پذیر نبود. وی افزود: “منبعی كه امروزه آماتورهای ما از آن استفاده می‌كنند، حجم كافی از داده‌ها با استفاده از بزرگترین تلسكوپ [و] رصدخانه‌های جهان است كه هر شب برای استفاده ما گرفته می‌شود.”

 

اما اگرچه داده‌ها و نرم‌افزار تحلیلی رایگان و در دسترس عموم است، اما این به معنای آسان بودن کار نیست. دین خاطرنشان می‌کند: “روند کار پیچیده است و زیرساخت‌ها همیشه کاربرپسند نیستند.” اکنون تعداد کمی از آماتورها از چنین منابعی استفاده می‌کنند، اما او ادعا می‌کند هر کسی که وقت بگذارد می‌تواند همان کار را انجام دهد.

 

ماههای گمشده پیدا شده است

در تاریخ 6 دسامبر، کنت به دنبال S / 2003 J 23 بود. طی سه روز، او مشاهدات بیشتری را بین مارس و دسامبر سال 2003 و همچنین در فوریه 2017 انجام داد.

این انیمیشن دو نوردهی 300 ثانیه‌‌ای را نشان می‌دهد. نوار روشن در اولین نورگیری از یک قمر درخشان بود، اما قمر هنوز به وضوح قابل مشاهده است.

CFHT / OSSOS / B. گلادمن

 

سپس دو هدف را كه جالب‌تر از آن بود، انتخاب كرد: در ابتدا تصور می‌شد كه S / 2003 J 2 دورترین قمر مشتری باشد و تصور می‌شد كه S / 2003 J 12 درونی‌‌ترین قمر در مدار برگشتی است. اما تصاویری که کنت یافت، نشان داد که مدارها معمولیتر هستند و هر دو را در گروه قمرهای واپسگرا قرار می‌دهد. وی برای بازیابی ماه چهارم ، S / 2003 J 4 ، به 10 روز زمان نیاز داشت. وی این نتایج را برای انتشار در بخشنامه خود به مرکز سیارات مینور ارائه داده است.

 

تصاویر قمر گمشده S / 2003 J 2 که با قدر 24.5 ظاهر می‌شود. چندین کهکشان پس زمینه نیز به تصویر کشیده شده است.

CFHT / OSSOS / B. Gladman

 

یافتن پنجمین قمر گم شده دشوارتر بود: کنت پس از بیش از ده روز جستجو، جستجوی S / 2003 J 10 را متوقف کرد. تصاویری که پیدا کرد، او را قادر ساخت تا طی دو ماه مسیر خود را ترسیم کند. این داده‌ها حاکی از آن است که قمر کوچک بخشی از گروه فشرده قمرهای بی‌قاعده است. اما عدم قطعیت در مدار ماه بسیار زیاد است و نمی‌توان حرکت قمر را پیش‌بینی کرد.

 

در همین حال ، شپرد که برای کنت و بیشتر جامعه نجومی ناشناخته بود، قبلاً S / 2003 J 2 و S / 2003 J 23 را بازیابی کرده بود. اما داده‌های ارسالی‌های وی به مرکز سیاره‌های کوچک، همراه با کنت، در یک پرونده باقیمانده پردازش گیر کرده است.

 

یک نمودار از 79 قمر شناخته شده مشتری. اقمار سیاره (بنفش، آبی) این سیاره نسبتاً نزدیک به مشتری می‌چرخند در حالی که قمرهای (قرمز) آن دورتر هستند. (Valetudo به رنگ سبز استثنا است.)

موسسه علوم کارنگی / روبرتو مولار کاناندوزا

 

شپرد می‌گوید: “این امر بسیار چشمگیر بود که کنت توانست از مشاهدات قدیمی استفاده کند.” علاوه بر اینکه قمرها بسیار ضعیف هستند، وی خاطرنشان کرد که داده‌های سال 2001 به اندازه تصاویر 2003 قادر به کشف قمرها نبود.

 

ضعی بودن آنها تنها مشکل در ردیابی قمرهای کوچک مشتری نیست. مدار آنها می‌تواند تا 0.35 واحد نجومی دورتر از مشتری (50 میلیون کیلومتر یا حدود 5 درجه در آسمان) گسترش یابد، به این معنی که قمرها در مساحتی حدود 80 درجه مربع یافت می‌شوند. این یک انبار کاه غول‌پیکر برای جستجوی سوزن‌های کوچک است، به ویژه هنگامی که تلسکوپهای قدرتمند مورد نیاز دارای میدان دید کوچک باشند.

 

اکثر قمرهای خارجی مشتری کوچک هستند، مدارهایشان عقب‌گرد است (به معنی چرخش آنها در خلاف جهت چرخش آن است)، بسیار خارج از مرکز (به شکل بیضی کشیده) و متمایل به صفحه منظومه شمسی هستند. این سیاره احتمالاً مدتها پیش این قمرها را تصرف کرده است.

 

بیشتر این قمرها به یکی از چهار خانواده متمایز تعلق دارند که در هر یک از آنها یک جسم بزرگ و اجسام بسیار دیگری وجود دارد. به نظر می‌رسد اجسام کوچکتر قطعاتی هستند که در اثر برخورد با اشیای در حال عبور از هم شکسته می‌شوند. در حالی که اکنون برخورد نادر است، تعداد اجسام کوچک نشان می‌دهد که قبلا موارد بیشتری وجود داشته است. بنابراین یافتن و ردیابی قمرهای جدید به پاسخگویی به سوالات مربوط به تاریخچه منظومه شمسی کمک می‌کند.

 

ترجمه: سارا سیدحاتمی

منبع:

AMATEUR ASTRONOMER FINDS “LOST” MOONS OF JUPITER

BY: JEFF HECHT JANUARY 11, 2021

https://skyandtelescope.org/astronomy-news/amateur-astronomer-finds-lost-moons-of-jupiter/

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *