آیا مینی ماه جدید زمین، بوستر موشک متعلق به دهه 60 است؟

 

 

شی مرموز کشف شده در سپتامبر اکنون به یک مینی قمر جدید برای زمین تبدیل شده است. به نظر می‌رسد این یک موشک گمشده و مجددا یافت شده مربوط به دهه 60 میلادی مأموریت ماه Surveyor 2  است که بیش از 50 سال پیش از زمین پرتاب شده است.

این انیمیشن مدار 2020 SO را نشان می‌دهد که در 8 نوامبر سال 2020 توسط گرانش زمین به دام افتاده است. در مارس 2021 از دامش خواهد گریخت. تصویر از  NASA / JPL-Caltech.

 

در 17 سپتامبر سال 2020، ستاره شناسان جسمی را در نزدیکی زمین مشاهده کردند. به آن اسم سیارک اختصاص دادند: 2020 SO . مدلهای مداری به سرعت نشان دادند که سرعت کم و مسیر حرکت جسم در حال نزدیک شدن، غیر عادی است. این مدلها همچنین نشان دادند که زمین این جسم را – به طور موقت – به عنوان یک مینی قمر جدید تصرف خواهد کرد و در تاریخ 8 نوامبر ، زمین این جسم را به دام انداخت. اکنون، به دنبال تجزیه و تحلیل 3 ماهه حرکت آن، ناسا تایید کرده است که این جسم اصلاً جسم طبیعی نیست. در عوض، به نظر می‌رسد که یادگاری از اوایل عصر فضا، یعنی تقویت کننده موشکی است که زمانی اسب کار آمریکا در فضا نامیده می‌شد:

https://www.nasa.gov/centers/glenn/about/history/centaur.html

این موشک، ممکن است همان موشکی باشد که در سال 1966 فضاپیمای Surveyor 2 را به سمت ماه پرتاب کرد.

 

 

موشک گمشده، اگر همین باشد، انتظار می‌رود از اکتبر 2020 تا مارس 2021 در اسارت زمین باقی بماند و به نظر می‌رسد با فشار کم اما مداوم نور خورشید از مسیر اصلی خود رانده شده است.

 

این اولین باری نیست که زمین مینی قمری را شکار می‌کند. اما این یک داستان عالی از یک موشک گمشده و پیدا شده است که در اصل بیش از 50 سال پیش از زمین پرتاب شده است.

 

به هر حال ، 2020 SO در 1 دسامبر بسیار نزدیک به زمین خواهد شد – حدود سی هزار مایلی (پنجاه هزار کیلومتری یا 0.13 فاصله متوسط ​​قمری). تلسکوپ مجازی این شی جذاب را چند ساعت قبل از فرار خود به صورت زنده نشان می‌دهد:

https://www.virtualtelescope.eu/2020/11/23/2020-so-extremely-close-encounter-asteroid-or-surveyor-2-rocket-booster-online-observations-30-nov-2020/

مشاهده این رویداد برای 30 نوامبر، ساعت 5 بعد از ظهر به وقت UTC برنامه‌ریزی شده است. برای اطلاع از زمان مشاهده این رویداد به وقت محلی خود، می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید:

https://earthsky.org/astronomy-essentials/universal-time

پرتاب Atlas LV-3C Centaur-D در 30 ژوئن 1964. تصویر از  AstroNautix.

 

ستاره شناسان برای اولین بار در ماه سپتامبر با استفاده از تلسکوپ 71-اینچی 1.8 متری Pan-STARRS1 درHaleakala ، هاوایی این شی را مشاهده کردند. این شی را به نام 2020 SO – و به عنوان یک سیارک از نوع آپولو در پایگاه داده  JPL اضافه کردند.

 

با این حال ، به سرعت مشخص شد که 2020 SO دارای برخی ویژگیهاست که آن را از سیارکهای معمولی جدا میکند. طبق محاسبات ناساJPL ، این جسم با سرعت 1880 مایل در ساعت (3025 کیلومتر در ساعت) یا 0.84 کیلومتر در ثانیه (0/5 مایل در ثانیه) از قمر زمین عبور کرد. این سرعت برای یک سیارک بسیار کم است.

 

این محاسبات همچنین نشان میدهد “سیارک آرام” آشکار هر 1.06 سال (387 روز) به دور خورشید می‌چرخد. سرعت نسبی پایین، همراه با مدار زمین مانند، هر دو آن را به عنوان یک جسم مصنوعی پرتاب شده از سیاره ما نشان می‌دهند.

 

سیارک # 2020SO  مظنون به تقویت کننده موشک Surveyor 2 centaur است که در 20 سپتامبر 1966 به فضا پرتاب شد. مدار شبیه زمین و سرعت نسبی پایین یک جرم احتمالی ساخته دست بشر را نشان می‌دهد.

کوین هیدر (kpheider) 21 سپتامبر 2020

2020 SO در 1 دسامبر بسیار نزدیک به زمین خواهد شد – حدود سی هزار مایلی (پنجاه هزار کیلومتری یا 0.13 فاصله متوسط ​​قمری). تلسکوپ مجازی این شی جذاب را چند ساعت قبل از فرار خود به صورت زنده نشان می‌دهد:

https://www.virtualtelescope.eu/2020/11/23/2020-so-extremely-close-encounter-asteroid-or-surveyor-2-rocket-booster-online-observations-30-nov-2020/

 

پاول چوداس، مدیر مرکز اجرام نزدیک زمین ناسا در آزمایشگاه پیشرانه جت در پاسادنا، کالیفرنیا، اولین بار پیشنهاد کرد که این جسم ممکن است تقویت کننده موشکSurveyor 2، یک فضاپیمای رباتیک باشد که در 20 سپتامبر 1966 به ماه پرتاب شد. قرار بود دومین فرودگر ماه آمریکایی برای کشف ماه باشد. این فضاپیما با موشک Atlas LV-3C Centaur-D از کیپ کندی، فلوریدا به فضا پرتاب شد.

این ماموریت برای فرود نرم روی ماه طراحی شده بود، اما مشکلات باعث سقوط فضاپیما در نزدیکی دهانه کوپرنیک ماه شد. موشک Centaur که در این پرتاب مورد استفاده قرار گرفت، از ماه عبور کرد و درون مداری نزدیک به خورشید قرار گرفت و دیگر خبری از آن نشد.

 

نمونه‌ای از ماژول فضاپیمای Surveyor 2 که در سال 1966 روی ماه سقوط کرد. تصویر از  NASA / JPL-Caltech.

 

چگونه می‌توانیم یک موشک کاملا 41 فوتی را از دست بدهیم؟ باستان‌شناس فضایی آلیس گورمن از دانشگاه Flinders در استرالیا به ScienceAlert گفت كه – قبل از دوران مدرن موشكهای قابل استفاده مجدد – از دست دادن موشكهایی كه فضاپیماها را به فضا پرتاب می‌كردند بسیار شگفت آور بود. او گفت:

عوامل زیادی در محیط فضا وجود دارد، مانند عوامل گرانشی و سایر مواردی که بر حرکت تأثیر می‌گذارند که گاهی اوقات می‌تواند کاملا غیرقابل پیش بینی باشد.

 

ناسا توضیح داد که فشار ناشی از تابش خورشید باعث تغییر مسیر حرکت این جسم می‌شود:

 فشار وارد شده توسط نور خورشید کم اما مداوم است و تأثیر آن بر جسم توخالی بیشتر از ماده جامد است. موشک مصرف شده اساساً یک لوله خالی است و بنابراین جسمی با چگالی کم و سطح وسیع دارد. بنابراین بیش از یک توده سنگی جامد با چگالی بالا، تحت فشار تابش خورشید به اطراف رانده خواهد شد، دقیقاً مانند یک قوطی نوشابه خالی که توسط باد بیش از یک سنگ کوچک تحت فشار قرار می‌گیرد.

این عکس سال 1964 موشک را نشان می‌دهد قبل از اینکه با تقویت کننده اطلس چفت شود. از موشک مشابهی در زمان پرتاب Surveyor 2 دو سال بعد استفاده شد و اکنون می‌تواند شی‌ای باشد که به عنوان 2020 SO شناخته شده است – یک مینی قمر جدید موقت برای زمین. تصویر از ناسا.

 

این اولین بار نیست که زمین مینی قمر را شکار می‌کند.

 

همانطور که شاید تاکنون فهمیده اید، فضای پر از سیارکهای کوچک است. هر چند وقت یکبار یکی از این سنگهای فضایی قبل از اینکه دوباره به منظومه شمسی وارد شوند، به طور موقت توسط جاذبه سیاره ما شکار می‌شود. دو مینی قمر تأیید شده عبارتند از 2006 RH120 (در مدار زمین بین 2006 و 2007) و 2020 CD3 (در مدار ما بین 2018 و 2020).

 

همچنین اولین بار نیست که ما ناخواسته زباله فضایی را با یک سیارک اشتباه می‌گیریم.

 

جسم کوچک دیگری که در ابتدا تصور می‌شد یک سیارک است WT1190F بود که در اکتبر 2015 با نزدیک شدن به زمین کشف شد. مسیر حرکت آن نشان می‌داد که در شرف نفوذ به جو زمین در نزدیکی سریلانکا، در اقیانوس هند است، اتفاقی که هر سال چندین بار برای سیارکهای معمولی  می‌افتد.

 

در حالی که WT1190F در 13 نوامبر 2015 در جو ما در حال تجزیه بود، دانشمندان نور آن را از توسط طیف‌سنجی تجزیه و تحلیل کردند.

 

این تجزیه و تحلیل نشان داد که این شی ممکن است یک قسمت از فضاپیما یا بخشی از یک موشک مصرف شده باشد، یک قطعه سرگردان دیگر ناخواسته فضایی که به خانه برمی‌گردد.

2020 SO اولین سیارکی نیست که بعداً فهمیدند که جسم ناخواسته فضایی ساخته بشر است. شی‌ای  با عنوان WT1190F در 13 نوامبر 2015 وارد جو زمین در جنوب سریلانکا شده است. تصویر از  IAC / UAE / NASA / ESA.

 

بنابراین آیا 2020 SO یک سیارک معمولی است؟ یا این یک موشک زمینی قدیمی است که به خانه باز می‌گردد؟ ما هنوز نمی‌دانیم، اما انتظار داریم این موضوع را بفهمیم. ناسا توضیح داد:

 

قبل از خروج ، 2020 SO با نزدیکترین رویکرد خود در اول دسامبر، دو دور بزرگ در اطراف سیاره ما می‌زند.

 

در طی این دوره، ستاره شناسان با بررسی دقیقتر و ترکیب آن با استفاده از طیف سنجی بررسی می‌کنند تا تأیید کنند که آیا 2020 SO واقعاً جسم مصنوعی از اوایل عصر فضا است.

جسم فضایی عجیب 2020 SO در 17 سپتامبر سال 2020 ، هنگام نزدیک شدن به زمین کشف شد. در 8 نوامبر، به آرامی به حوزه  گرانشی زمین منتقل شد، منطقه ای به نام  Hill sphere که تقریباً 930000 مایلی (1.5 میلیون کیلومتری) سیاره ما امتداد دارد. اینجا جایی است که 2020 SO حدوداً 4 ماه قبل از فرار از مدار جدید به دور خورشید در مارس 2021 باقی خواهد ماند. در آن زمان دو دور بزرگ در اطراف سیاره ما طی می‌کند. در این تصویر، زمین نقطه آبی در مرکز آن است. مدار ماه دایره سفید است. تصویر از تونی داون (tony873004 @ در توییتر).

 ترجمه: سارا سیدحاتمی

 منبع:

Is Earth’s new mini-moon a 60s-era rocket booster?

Posted by Eddie Irizarry and Deborah Byrd in SPACE | November 23, 2020

https://earthsky.org/space/2020-so-mini-moon-asteroid-or-space-junk

 

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *