جریان پلاسمای نزدیک سطح خورشید می‌تواند لکه‌ها و سایر پدیده‌های خورشیدی را توجیه کند!!
ستاره‌شناسان بیش از 400 سال است که لکه‌های تیره سطح خورشید را دنبال میکنند اما قادر به توجیه دوره 11 ساله آنها نبودند.
محققان دانشگاه واشینگتن مدلی از جریان پلاسما طراحی کرده‌اند که می‌تواند دوره 11 ساله لکه‌های خورشیدی و اسرار برخی پدیده‌های خورشیدی را برملا کند.
به گفته سرپرست تیم پژوهش این مدل کاملا با مدل‌های پیشین متفاوت است و می‌تواند به درستی پدیده‌های الکترومغناطیسی خورشید را توجیه کند. مدل آنان با استفاده از داده‌های گذشته طراحی شده و نشان داده که لایه نازک زیر سطح خورشید کلید اسرار لکه‌ها و شراره‌های خورشیدی است. در این مدل درون لایه نازک پلاسمایی الکترون‌های شناور با سرعت‌های مختلف در جهت‌های گوناگون حرکت میکنند؛ این تفاوت سرعت باعث تشکیل پیچش مغناطیسی که به حلزونی مغناطیسی معروف است، می‌شود. مشابه این فرآیند در راکتورهای همجوشی اتفاق می‌افتد.
هر 11 سال این لایه به اندازه‌ای بزرگ می‌شود که پایداری خود را از دست می‌دهد و سپس اندازه آن کاهش می‌یابد. جریان‌های پلاسمایی در جهت‌های مختلف حرکت میکنند.
با حرکت این جریان‌ها با سرعت یکسان در هر دو نیمکره لکه‌های خورشیدی بیشتری پدید می‌آید؛ اما در دوره “کمینه فعالیت خورشیدی” سرعت آنها یکسان نبوده، یکدیگر را خنثی میکنند و لکه‌های کمتری پدید می‌آید.
تاکنون تصور میشد که این لکه‌ها در عمق 30 درصدی خورشید شکل می‌گیرند و با حلقه‌های پلاسمایی به سطح خورشید می‌رسند اما مدل جدید این تیم نشان داده که لکه‌های خورشیدی در لایه‌ای پلاسمایی زیر سطح خورشید که 150 تا 450 کیلومتر ضخامت دارد و 430000 کیلومتر از شعاع را شامل می‌شود، شکل می‌گیرند.
تحقیقات پیشین این تیم بر روی راکتورهای انرژی همجوشی بود که شبیه به خورشید، از طریق دمای بسیار بالا پروتون‌ها و الکترون‌های هسته هیدروژن را از یکدیگر جدا می‌کند. در این فرآیند از همجوشی هسته دو اتم هیدروژن انرژی بسیار بالایی آزاد می‌شود. آنها این پژوهشات را به بررسی خورشید از این طریق تعمیم دادند.
به سرپرست پژوهشگران برای بررسی جریان‌های درون خورشید و سایر پدیده‌ها همچنان می‌توان از اطلاعات پیشین استفاده کرد اما به شرط آنکه شیوه آنالیز آنها تغییر کند.
ترجمه: سارا سیدحاتمی
منبع:
https://www.sciencedaily.com/releases/2019/09/190919095224.htm