وب (اخبار نجومی)

خوشه کهکشان Abell 2744 در فاصله حدود ٣/٥ میلیارد سال نوری از ما واقع شده و شامل بیش از ٤٠٠ کهکشان می باشد. گرانش ترکیبی از تمام این کهکشان ها باعث می شود که خوشه مثل لنزی برای میزان نور بیشتر از ستارگان به نظر برسد، تیم تحقیقاتی این خوشه امیدوار است که اولین ستارگان تشکیل شده در این خوشه را نیز ثبت کند.
حدود ٢٠٠ تا ٤٠٠ میلیون سال پس از انفجار بزرگ ستارگان اولیه شروع به ظاهر شدن کردند. به طور معمول ستاره هایی که در چنین فاصله ای در فضا قرار دارند و ممکن است حتی برای تلسکوپ فضایی جیمز وب جدید ناسا که در سال ٢٠٢٠ راه اندازی می شود نیز قابل دسترس نباشند.
با این حال ستاره شناسان در دانشگاه ایالتی آریزونا تیمی از دانشمندان را که پیش بینی می کنند با زمان بندی مناسب موفق به ثبت نور ستاره های اولیه دنیا توسط تلسکوپ فضایی وب خواهند شد.

روگر ویند هورست پروفسور ستاره شناسی در دانشکده زمین و اکتشافات فضایی ASU در این باره چنین می گوید: «هدف نجوم گشتن به دنبال اولین ستاره ها بوده است چون ستارگان ما را در مورد شکل اولیه جهان که تا به امروز فقط محدود به چیزهایی بوده که تنها بر روی رایانه ها مدل سازی شده است شده است آگاه می کنند.»

همکار ویند هورست، فرانک تایمز، استاد فیزیک در دانشکده زمین و اکتشافات فضایي در ادامه ی اظهارات وی چنین می افزاید: «ما می خواهیم به سوالاتی درباره جهان اولیه پاسخ دهیم، مانند اینکه ستاره های دو به دو مشترک بودند یا بیشتر ستاره ها به طور یکجا بوده اند؟ چند عنصر شیمیایی سنگین توسط اولین ستارگان متراکم شده و این ستاره های اولیه در واقع چگونه شکل گرفتند؟
دوو کیم، دانشجوی کارشناسی ارشد زمین و اکتشافات فضایی، در مدلسازی جمعیت ستاره ها و گرد و غبار در کهکشان ها کار می کند.
دیگر همکاران در این مقاله عبارتند از جی استوارت وین (دانشگاه ملبورن – استرالیا)، محمد آلپ آرسلان (دانشگاه نیویورک)، استفن K. اندروز (دانشگاه غرب استرالیا)، دنیل کو (موسسه علوم تلسکوپ فضایی)، جوزه دیه گو (کانتاربیا، اسپانیا)، مارک دیجکاسترا(دانشگاه اسلو و سیمون درایور و پاتریک کلی(دانشگاه کالیفرنیا).

مقاله تیم، که در مجله Astrophysical Journal منتشر شده است شرح می دهد که چگونه می توان مشاهدات چالش برانگیز را انجام داد.
لنز بزرگنمایی گرانشی
اولین قدم ضروری در این کار به حساسیت مادون قرمز تلسکوپ وب بستگی دارد. در حالی که ستاره های اولیه بزرگ پرنور و دارای نور تابشی از نور ماوراء بنفش بودند، خیلی دورتر از این جایی که واقع شده اند قرار داشتند و طبق گسترش جهان اوج تابش آن ها از طول موج اشعه ماوراء بنفش تا طول موج های مادون قرمز متغیر بوده است. بنابراین نور ستاره ای رسیده از آن ها در آشکارسازهای مادون قرمز تلسکوپ Webb مانند فرود بیس بال نورانی در یک زمین می باشد.
دومین گام ضروری استفاده از گرادیان ترکیبی یک خوشه داخلی کهکشان به عنوان یک لنز برای تمرکز و افزایش نور ستارگان نسل اولیه است. لنزهای معمول گرانشی می توانند نور را ١٠ تا ٢٠ بار بزرگتر کنند اما این میزان تمرکز برای مشاهده یک ستاره نسل اولیه توسط تلسکوپ وب کافی نیست. برای تلسکوپ وب نور ستارگان احتمالی مورد نظر نیاز به افزایش عامل تمرکز تا ١٠٠٠٠ برابر نور و یا بیشتر دارند.
برای به دست آوردن این بزرگنمایی، “ترازی های سوزاننده”، ستون های ویژه ای هستند که در آن نور یک ستاره به میزان نور آن در طی چند هفته افزایش می یابد تا به عنوان لنز در خوشه کهکشان در سراسر آسمان بین زمین و ستاره عمل کند.
در این مرحله به این دلیل که خوشه ای از کهکشان ها به عنوان یک لنز عمل می کند انتقال گرانش رخ می دهد و یک تصویر واحد مانند یک ذره بین حاصل نشده و تصاویر در وسعت بالا شکل می گیرد. این اثر بیشتر شبیه نگاه کردن از طریق یک ورق شیشه ای به مناطق خالی و نقاط داغ است. در طی بزرگ نمایی لنز انتزاعی مولکول های چندگانه بزرگ را ایجاد می کنند که همانند الگوی تار عنکبوت عمل می کند.
میزان این همبستگی در خلق چنین تصویر گسترده ای چقدر است؟ ستاره شناسان می گویند خیلی کم است اما نه در حد صفر. به دانشمندان علامت گذاری به عنوان تار عنکبوتی مانند یک شبکه کمک می کند. علاوه بر این هر تصویر نامفهومی نامتقارن است، اگر یک ستاره از یک طرف حرکت کند به شدت به افزایش بزرگنمایی کمک می کند اما اگر از یک طرف به سمت پایین حرکت کند افزایش بزرگنمایی بسیار کندتر خواهد شد.
در ادامه ویند هورست چنین توضیح می دهد: «با توجه به اینکه کدامیک از این مواد طبیعی از ستاره اولیه عبور می کند ستاره ی اولیه به مدت چند ساعت یا چند ماه روشن می شود.سپس بعد از رسیدن به روشنایی صعودی به مدت چندین هفته دوباره یا به آرامی یا به سرعت از بین می رود تا زمانی که از خط سیری دور می شود.»
یکی از ویژگی های کلیدی ستاره های اولیه این است که آن ها از مخلوط اولیه هیدروژن و هلیوم با هیچ عنصر شیمیایی سنگین مانند کربن، اکسیژن، آهن یا طلا شکل نگرفته اند. ستاره های اولیه نمایش طیف ساده ی در کتاب های درسی هستند که مانند یک اثر انگشت دیده می شد که در آن تیم ASU با استفاده از ماژول ابزار نرم افزار برای آزمایشات ستاره ای بسیار ساده عمل کرده است.
یکی دیگر از شیوه ای که به طور بالقوه توسط یک اثر بزرگنمایی قابل مشاهده است دیسک استحکام در اطراف اولین سیاهچاله ها است که پس از انفجار بزرگ شکل می گیرد. حفره های سیاه می توانند نتیجه تکاملی نهایی ستاره های پرجمعیت باشند و اگر چنین ستاره هایی در سیستم دو ستاره ای (باینری) باشند ستاره ی عظیم بعد از فروپاشی به یک سیاهچاله گاز را از همراهش دزدی می کند تا یک دیسک صاف را به سیاه چاله تبدیل کند.
یک دیسک برشی یک طیف متفاوت از یک ستاره ی اولیه را نشان می دهد که از یک سوزن عبور می کند و باعث افزایش روشنایی در طول موج کوتاه تر از بخش گرم و درونی دیسک نسبت به مناطق بیرونی سردتر آن می شود. ظهور و فروپاشی در روشنایی نیز طول می کشد هرچند این اثر برای شناسایی سخت تر است.
انتظار می رود دیسک های Accretion بیشتر باشد زیرا ستارگان اولیه انفرادی که بزرگ و گرم هستند تنها طی چند میلیون سال قبل از انفجار به عنوان ابرنواخترها از طریق زندگی خود به رقابت می پردازند. با این حال تئوری پیشنهاد می کند که یک دیسک صعودی در یک سیستم سیاه چاله می تواند حداقل ١٠ برابر بیشتر از یک ستاره ی انفرادی خیره کننده تر شود. این مسأله باعث می شود که سرعت تشخیص دیسک ها افزایش یابد.
البته این فقط یک حدس در این مرحله است اما تیم محاسبه می کند که یک برنامه مشاهده که چندین خوشه کهکشان را هدف قرار می دهد چندین بار در سال برای طول عمر تلسکوپ وب می تواند یک دیسک اول ستاره یا دیافراگم سیاه چاله ای پیدا کند. محققان تعدادی از خوشه های هدف را انتخاب کرده ان از جمله خوشه های حوزه های حباب مرزی و خوشه ای به نام “ال گوردو” هستند.
ویند هورست گفت: «ما فقط باید خوش شانس باشیم و این خوشه ها را به اندازه کافی بررسی کنیم و مدت مدیدی تماشای این خوشه ادامه یابد.
باوجود اینکه تلسکوپ وب به نوبه ی خود اعجوبه ی فضایی محسوب می شود ولی طول عمری به اندازه ی هابل نخواهد داشت. تلسکوپ هابل که در سال ١٩٩٠ راه اندازی شد در مدار زمین واقع و پنج بار توسط فضانوردان به کار گرفته شد.
تلسکوپ فضایی وب با این حال در یک نقطه گرانشی پایدار در فضای بین ١/٥ میلیون کیلومتری (٩٣٠٠٠٠ مایل) از زمین قرار می گیرد. این فضاپیما به گونه ای طراحی شده است که برای پنج تا ده سال کار کند که ممکن است حدود ١٥ سال طول بکشد.
پس از اتمام در سال ٢٠٢٦، GMT یک سطح تمرکز نور به وسعت ٢٤/٥ متر (٨٠ فوت) بوده و ساخته شده از هفت آینه است. (آینه اصلی تلسکوپ فضایی وب دارای ١٨ بخش و قطر کل ٦/٥ متر و یا ٢١ فوت است.) انتظار می رود آینه های GMT ​​تا ١٠ برابر بیشتر از تلسکوپ فضایی هابل در منطقه مادون قرمز طیف عملی داشته باشند.
دوره ای خواهد بود که طی آن تلسکوپ وب و تلسکوپ ماژلان غول پیکر هر دو در حال مأموریت خواهند بود.
ویند هورست گفت: «ما قصد داریم مشاهدات ستاره های نسل اولیه و دیگر اشیاء را با دو ابزار داشته باشیم. این به ما اجازه می دهد که نتایج هر دو را آنالیز کنیم. او گفت که هم پوشانی بین دو تلسکوپ به جهتی مهم است.
طول عمر GMT در چندین دهه روند افزایشی خواهد داشت. این بر خلاف تلسکوپ وب است که در نهایت به دلیل کمبود سوخت فروسرخ برای حفظ مدار خود در فضا از مدار خارج می شود.»
هنگامی که این اتفاق می افتد تماس با تلسکوپ وب از بین خواهد رفت و مأموریت آن پایان خواهد یافت.
سایید ویندهورست در ادامه ی اظهاراتش این را نیز اضافه می کند که : «به هیچ وجه ما مطمئن نیستیم که می توانیم اولین ستاره های جهان را شناسایی کنیم.»

منبع:
مواد ارائه شده توسط دانشگاه ایالتی آریزونا.
https://www.sciencedaily.com/releases/2018/04/180425120256.htm

انباشت یخ در سرس
طبق اظهارات جدید دانشمندان در زمان سپیده دم احتمال انباشت یخ در سرس وجود دارد
اکثر این مناطق احتمالاً به مدت یک میلیارد سال به اندازه کافی سرد بوده اند تا یخ آب را به دام اندازند که نشان می دهد ذخایر یخ در آنجا وجود دارد.
دانشمندان با مأموریت داون ناسا مناطق دائمی سایه بر روی سیاره کوتوله سرس را شناسایی کرده اند. اکثر این مناطق احتمالاً برای یک میلیارد سال به اندازه کافی سرد بوده اند تا یخ آب را به دام اندازند که نشان می دهد که ذخایر یخ در آنجا وجود دارد.
نوربرت یک محقق علوم ماورا مهمان دانشگاه هاوایی در مانوآ بود. وی در این باره چنین گفت: «شرایط سرس برای جمع آوری رسوب یخ آب مناسب است. سرس به اندازه کافی جَو توده ای برای نگه داشتن مولکول های آب دارد و مناطقی که به طور دائمی سایه هستند بسیار – سردتر از نقاطی در ماه یا سطح جیوه ای عطارد می باشند.»
مناطق دائمی سایه خورشید مستقیم را دریافت نمی کنند. آن ها معمولاً در طبقه دهانه یا در امتداد یک بخش از دیوار دهانه به سمت قطب واقع شده اند. این مناطق همچنان نور خورشید غیر مستقیم دریافت می کنند اما اگر درجه حرارت کمتر از حدود ٢٤٠ درجه فارنهایت (-١٥١ درجه سانتیگراد) باشد ناحیه دائمی سایه یک تله سرد است – محل خوبی برای یخ آب است که می تواند تجمع یابد و باقی بماند. تله های سرد برای سرس پیش بینی شده بود اما تاکنون مشخص نشده است.
در این مطالعه شورگفر و همکارانش نیمکره شمالی سرس را مطالعه کردند که بهتر از جنوب روشن بود. تصاویری از دوربین های داون برای ترکیب سیاره کوتوله جهت نشان دادن دهانه ها دشت ها و ویژگی های دیگر در سه بعدی ترکیب شدند. با استفاده از این ورودی ها یک مدل پیچیده کامپیوتری که در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در کمر سبز مریلند ساخته شده بود برای تعیین مناطق دریافت نور مستقیم خورشید میزان تابش خورشید به سطح و نحوه تغییر شرایط در طول یک سال سرس را مشخص می نمود.
محققان کشف کرده اند در سطح سرس مناطق قابل توجهی که به طور دائمی سایه در نیمکره شمالی وجود دارد. بزرگترین آن در داخل یک دهانه عرضی (١٦ کیلومتری) واقع است که کمتر از فاصله ٣٠ مایلی (٦٥ کیلومتر) از قطب شمال واقع شده است.
به طور کلی مناطق سایه ای سرس به طور کامل ٦٩٥ مایل مربع (١٨٠٠ کیلومتر مربع) را اشغال می کنند. این بخش کوچکی از منظره است – بسیار کمتر از يك درصد از نیمکره شمالی سطح زمین.
تیم انتظار دارد که مناطق سایه دار در سرس به مراتب شاداب تر از آن هایی باشند که در عطارد جیوه و ماه قرار دارند. به همین دلیل است که سرس بسیار دور از خورشید است و قسمت های سایه ای از دهانه های آن تابش های غیر مستقیم را دریافت می کنند.
اروان مزاریکو، یک متخصص دیگر مهمان در این برنامه نیز چنین گفت: «در سرس این مناطق به عنوان تپه های سرپوشیده به عرض های نسبتاً کم عمل می کنند در ماه و عطارد تنها مناطق دائمی سایه دار که بسیار نزدیک به قطب هستند به اندازه ی کافی سرد می شوند تا یخ در سطح پایدار بماند.»

وضعیت در سرس بیشتر شبیه به عطارد است تا ماه. در عطارد مناطقی که به طور دائم سایه دارند تقریباً به همان اندازه از نیمکره شمالی تشکیل شده است.
با محاسبات تیم حدود يك از هر ١٠٠٠ مولکول آب تولید شده در سطح سرس در طی یک سال در سرس با فاصله ی ١٦٨٢ روز به پایان خواهد رسید. این به اندازه کافی برای ساختن رسوب های نازک اما قابل تشخیص یخ بیش از ١٠٠٠٠٠ سال یا بیشتر است.
کریس راسل، که در دانشگاه کالیفرنیا- لس آنجلس است گفت: «در حالی که تله های سرد ممکن است سطوح رسوب یخ آب را در ماه و عطارد دیده شود سرس ممکن است با مخزن آب نسبتاً بزرگ تر تشکیل شده باشد.» بعضی از مشاهدات نشان می دهد که قطب ها احتمالاً فضای بیشتر را شامل شوند.
http://astronomy.com/news/2016/07/dawn-maps-ceres-craters-where-ice-can-accumulate
کمپین کشف ناسا: بازگشت به ماه و به مریخ”
نمودار مأموریت های زمین، ماه و مریخ در کمپین اکتشاف قمر در موسسه ناسا
در دسامبر ٢٠١٧ ناسا مسیر جدیدی در پیش گرفت که در آن همکاری شرکای بین المللی و تجاری برای تمرکز بر تلاش های اکتشافی در ماه با نگاهی قطعی برای اقامت در مریخ و حتی فراتر از آن فعالیت خواهد کرد. همانطور که در دستورالعمل سیاست های فضایی اشاره شده است ، “مدیر ناسا باید یک برنامه نوآورانه و پایدار از اکتشاف با شرکای تجاری و بین المللی برای گسترش انسانی در سراسر منظومه شمسی و بازگرداندن دانش و فرصت های جدید به زمین باشد. مأموریت هایی که در مدار زمین قرار می گیرند در جهت بازگشت انسان به ماه برای تحقیق و بهره برداری طولانی مدت منجر خواهد شد و به دنبال آن مأموریت های انسان به مریخ و سایر نقاط دیگر گسترش می یابد.” کمپین اکتشاف یک تلاش ملی در آژانس فضایی ناسا است است که بر سه حوزه هسته ای تمرکز دارد: مدار زمین، مدار ماه و سطح آن و در نهایت مریخ و دیگر اهداف گسترش در عمق فضای. کمپین دارای چهار هدف استراتژیک است:
قرار دادن فضاپیماهای ناسا در مدار زمین با اقدامات جذب بخش خصوصی با اهداف تجاری
عملیات طولانی مدت پرواز فضایی به مدار ماه.
اکتشاف رباتیک طولانی مدت ماه فعال شود.
اکتشافات انسان ماه را به عنوان مرحله آمادگی برای مأموریت های انسان در ادامه به مریخ و جاهای عمیق تر در منظومه شمسی سوق می دهد.

هر بخش برای تمرکز روی مجموعه ای از اهداف است:

هدف کشف در مدار زمین:
گرفتن تمرکز تحقیقاتی به طور کامل از ISS تا سال ٢٠٢٥ در حالی که تحریک صنعت تجاری به منظور توسعه توانایی های ناسا و بخش خصوصی می توانند از ریسک کاهش اکتشاف ناسا و نیازمندی های علمی بهره مند شوند.
در سال ٢٠١٨ گستردگی و عمق فعالیت های تجاری و بین المللی LEO را افزایش می دهد و مشخصاً در ادامه چنین خواهد بود:
پیشنهاد گسترش مشارکت فضایی بین المللی در بین سایر ملت ها به جز ایالات متحده آمریکا از جمله بازدید از فضانوردان بین المللی جدید.
براساس اطلاعات ورودی های شرکای فعلی ISS، سهامداران تجاري برنامه ریزی برای انتقال فعالیت های LEO از طریق تأمین مالی مستقیم دولتی به یک مبنای تجاری بر روی سیستم عامل های تجاری مستقل و یا مدل عملیاتی غیر NASA برای برخی از انواع ISS تا سال ٢٠٢٥ شکل می گیرد.
گسترش مشارکت های دولتی و خصوصی برای توسعه فن آوری ها و توانایی ها برای ایجاد محصولات و خدمات فضای باز تجاری مهم ترین دستاورد تجاری پروژه های جدید می باشد .
مدار ماه و سطح آن:
حضور دراز مدت در مجاورت ماه و تحقق بخشیدن به پیشرفت علم و اکتشاف انسان و در عین حال امکان اهداف ملی و تجاری دیگر را نیز دربر دارد.

مدار ماه
اولین پرواز SLS / Orion را در سال ٢٠٢٠ تا نزدیکی ماه انجام می گیرد. یک پرواز مهم تحقیقاتی در اطراف ماه در سال ٢٠٢٣ نیز در ادامه ی این پرژه خواهد بود. انتقال به ماه و حضور در سطح ماه و مأموریت های مربوط به ماه حضور تا مریخ را آسان می کند.
ساختن مدار قمری که حداقل تا سال ٢٠٢٢ به عنوان یک عنصر قدرت (ارتباطات) در اطراف ماه قرار می گیرد. توسعه این عنصر استراتژیک اول شامل تهیه برنامه های نوآورانه است، سرمایه گذاری بر توانایی های ماهواره ای تجاری، افزایش تکنولوژی نیروی برق خورشیدی بالا و ارائه قابلیت های حیاتی برای بقیه ی زمینه ها ی علوم فضا دستاوردهای این پروژه ها هستند.
فعالیت های علمی و فن آوری کمک شایانی در زمینه ی تکمیل اطلاعات من جمله بازگشت نمونه ی ماهانه و استفاده از سیستم های ماهواره ای روباتیک و فضا را خواهند داشت.
سطح ماه:
سازماندهی مبارزات رباتیک قمری با تمرکز بر رشد پایه تجاری مشارکت و فعالیت هایی که می تواند علم، فناوری و اهداف اکتشافی را پشتیبانی کند.
پشتیبانی ابتکار علمی و فن آوری اولیه که شامل Lunar CubeSats، موسسه مجازی قمری و سایر فعالیت ها می باشد.
علاوه بر این نیروهای کارآفرینی و تجاری اکتشاف و بهره برداری از سطوح قیمتی درازمدت انسان را از نو تعریف می کنند.
مریخ و دیگر اهداف در عمق فضا
پیشگام بودن ناسا برای حضور در مریخ تا سال ٢٠٢٠ به عنوان اولین گام استراتژی بازگشت نمونه، جستجو برای زندگی گذشته و نشان دادن تولید اکسیژن، حفظ و رشد جامعه بشری خواهد بود. از این مأموریت به عنوان یک بلوک ساختمانی برای مأموریت رباتیک دور بعدی سفر با اولین راه اندازی تاریخی یک سیاره دیگر برای زندگی مورد استفاده خواهد بود.
اولویت بندی و هدایت سرمایه گذاری ها و مشارکت در مناطق تکنولوژیکی قطب شمال و ویژگی های منابع مورد نیاز برای کاوش مریخ و دیگر مقصد های فضای عمیق در طی پروژه های جدید ناسا گنجانده می شوند.
اهداف متقابل:
نقش ناسا ​​به عنوان معمار، سیستم ساز و رهبری کننده ی پروژه های جدید خواهد بود. استانداردهای رابط کاربر سیستم و الزامات مورد نیاز برای همکاری تجاری و بین المللی طراحی شده از طریق ناسا قابل انجام خواهد بود.
پیگیری و توسعه مشارکت های قابل توجه بین المللی جدید، تجاری و بین سازمان با استفاده از همکاری های ایستگاه بین المللی فضایی بین المللی (ISS) و ایجاد پروژه های همکاری جدید برای اکتشاف نیز از دیگر اهداف نوین ناسا در سال جدید هستند.
گسترش مشارکت های بین المللی، تجاری و بین آژانسی در ISS برای ارائه یک زمینۀ با ثبات برای شرکای جدید و کمک به جبران هزینه های عملیات فضایی بسیار مؤثر است. گسترش فرصت های بین المللی، تجاری و بین آژانسی برای توسعه تحقیقات و فن آوری برای جبران هزینه های عملیات.
انگیزه های بالقوه ای که می تواند مشارکت گسترده تر را با ارائه حمل و نقل تجاری و دسترسی به کالا و خدمات ISS برای کاربران جدید فضایی، به اشتراک بگذارد عامل اصلی این اهداف می باشد.

https://www.nasa.gov/feature/nasas-exploration-campaign-back-to-the-moon-and-on-to-mars

طبق تازه ترین خبرها؛ با توجه به مدل سازی کامپیوتری آب و هوای پیشین سیاره ونوس توسط دانشمندان موسسه مطالعات فضایی گودارد ناسا در GISS، ممکن است سطح این سیاره کمتر از دو میلیارد سال از تاریخ اولیه خود عمر داشته باشد.
سیاره دوم بعد از خورشید و نزدیک ترین همسایه سیاره ما زهره در ساختار و اندازه ی خود بسیار به زمین شباهت دارد اما اکنون افکار دانشمندان تغییر کرده است. زهره به طور آهسته در جهت مخالف بیشتر سیارات در حال تغییر است. اتمسفر ضخیم آن در یک اثر گلخانه ای بسیار متغیر عمل می کند و آن را به داغترین سیاره در منظومه شمسی تبدیل کرده در حدی که دمای سطح به اندازه کافی داغ می شود تا ذوب شود. زلزله در زیر ابرهای آتشفشانی کوه های تغییر شکل یافته را نشان می دهد

١٠ چیز که باید درباره زهره دانست
١- هم اندازه با زمین است؛ اگر خورشید همانند یک در ورودی معمولی بود زمین و ونوس هر یک در اندازه یک دستگیره ی نیکلی روی آن هستند.
٢- دومین صخره ی سنگی؛ ونوس نزدیکترین سياره دوم به خورشید است که فاصله ای حدود ٦٧ میلیون مایل (١٠٨ میلیون کیلومتر) باآن دارد.
٣- یک روز در آن طولانی تر از یک سال است؛ یک روز در زهره طول ٢٤٣ روز زمین است زیرا زهره به جهت عکس می چرخد و آفتاب آن در غرب طلوع و در شرق غروب میکند.
٤- سطح جامد ونوس شامل یک منظره آتشفشانی است که با دشت های گسترده ای که دارای کوه های آتشفشانی بلند با پهنه های گسترده ای است.
٥- ونوس دارای قمرها و حلقه ها نیست.
٦- اثر گلخانه ای؛ دمای سطح سیاره حدود ٩٠٠ درجه فارنهایت (٤٦٥ درجه سانتیگراد) است که به اندازه کافی برای ذوب سطحش کافی است.
٧- آب در ونوس؛ بسیاری از دانشمندان بر این باورند که آب یک بار بر روی سطح زهره وجود داشته است.
٨- بازدید بسیاری از فضاپیماها؛ بیش از ٤٠ فضاپیما زهره را بررسی کرده اند. مأموریت ٩٠ ساله ماژلان نقشه سطح سیاره را نشان داد و آکاتسوکی در حال حاضر در مدار زهره قرار دارد.
٩- زندگی در ونوس؛ دمای بسیار بالای ونوس و ابرهای اسیدی آن را بعنوان مکان نامعلومی برای زندگی برای ماست.
١٠- جو این سیاره؛ در حالی که سطح آن به آرامی در حال چرخش است بادها در نیروی طوفان فشاری عمل می کنند و هر پنج روز ابرها در اطراف این سیاره به سرعت می پرخند.

https://solarsystem.nasa.gov/planets/venus/overview/
عطارد کوچک که سرعت بالایی دارد و روی سطح سیاره نزدیک به خورشید واقع شده است و دنیای سنگی را به چالش کشیده است. تنها یک کاوشگر توانسته است تا به حال در مدار عطارد قرار گیرد و اطلاعات کافی برای جمع آوری داده برای دانشمندان درباره کیمیا و چشم انداز سطح جیوه ای اش جمع آوری کند. با این حال اکتشاف در مورد آنچه در زیر سطح است نیاز به برآورد دقیق داده ها دارد.
پس از اتمام مأموریت کاوشگر در سال ٢٠١٥ در مورد سطوح جیوه نظرات متعدد به میان آمد.
مایکل سوری، دانشمند دانشکده علوم و آزمایشگاه سیاره ای با استفاده از آخرین فرمول های ریاضی تخمین زده است که پوسته عطارد فقط ١٦ میلی متر ضخامت دارد و از آلومینیوم چگال تر است. مطالعه اوبا عنوان “یک پوسته بسیار نازک از جیوه” بود، این مقاله در اول ماه مه سال جاری در مجله زمین و علوم سیاره منتشر خواهد شد و در حال حاضر به صورت آنلاین در دسترس است.
مایکل سوری تراکم پوسته جیوه را با استفاده از داده های جمع آوری شده توسط فضاپیمای عطارد محیط فضایی و ژئو شیمیایی مسنجر تعیین کرده است. او برآورد خود را با استفاده از یک فرمول توسعه یافته توسط فرمول کشف شده ی ایسامو ماتسومایا استاد آزمایشگاه قمری و سیاره ای توسعه داده است.

برآورد سوری از این نظریه حمایت می کند که پوسته جیوه به طور عمده از طریق فعالیت های آتشفشانی تشکیل شده است. درک چگونگی تشکیل پوسته ممکن است دانشمندان را قادر به درک شکل گیری کل سیاره ای که به طور منظم ساختار یافته است سوق دهد. سوری در ادامه چنین اظهار داشت : «از سیارات زمینی جیوه دارای بزرگترین هسته نسبت به اندازه آن است.»
اعتقاد بر این است که این هسته مرکزی ٦٠ درصد کل حجم سیاره را اشغال می کند. برای مقایسه هسته زمین تقریباً ١٥ درصد از حجم آن را در برمیگیرد. چرا هسته عطارد خیلی بزرگ است؟
سوری در این باره چنین می گوید: «شاید بتوان به سیاره نزدیک تر شد و شاید بسیاری از پوسته ها و گوشته با اثرات عظیم فلزات سطح از بین رفته اند. ایده دیگری این است که شاید به دلیل فاصله خیلی نزدیک به خورشید بادهای خورشیدی بسیاری از سنگ ها را از بین می برند و در ابتدا یک اندازه بزرگ هسته ای می ماند. هیچ پاسخی وجود ندارد که مقبول باشد.
کار سوری ممکن است به دانشمندان در جهت درست اندیشیدن کمک کند. در حال حاضر این مسئله در مورد سنگ های پوسته جیوه ای کمک شایانی کرده است.

بیشتر بخوانید:
https://phys.org/news/2018-04-mercury-thin-dense-crust.html#jC